Diá da Biblioteca

Con motivo da celebración do día da Biblioteca, animamosvos a que participedes na semana de actividades do 25 ao 29 anotándovos no  correo: caldodegroria@gmail.com

Presentaráse o club de lectura Caldo de groria, no que cociñaremos a fogo lento como cantou Rosalía de Castro

 ‘Miña casiña, meu lar’ Rosalía de Castro

Miña casiña, meu lar, cantas onciñas de ouro me vals. 

Vin de Santiago a Padrón cun chover que era arroiar,

descalciña de pé e perna, sin comer nin almorzar.

Polo camiño atopaba ricas cousas que mercar

i anque ganas tiña delas non tiña para as pagar.

Nos mesóns arrecendía a cousas de bon gustar,

mais o que non ten diñeiro sin elas ten que pasar.

Fun chegando á miña casa toda rendida de andar;

non tiña nela frangulla con que poidera cear.

A vista se me varría que era aquel moito aunar.

Fun á porta dun veciño que tiña todo a fartar;

pedinlle unha pouca broa e non ma quixo emprestar.

As bagullas me caían que me fora a avergonzar.

Volvinme á miña casiña alumada do luar;

rexistrei cada burato para ver de algo atopar:

atopei fariña munda, un puñiño a todo dar.

Vino no fondo da artesa, púxenme a Dios alabar.

Quixen alcende-lo lume, non tiña pau que queimar.

Funllo a pedir a unha vella, tampouco mo quixo dar

si non era un toxo verde para me facer rabiar. 

Volvín triste coma a noite a chorar que te chorar.

Collín un feixe de palla, do meu leito o fun pillar.

Rexistrei polo cortello mentras me puña a rezar

e vin uns garabulliños e fieitos a Dios dar.

Meu San Antón milagroso, xa tiven fogo no lar!

Arrimei o pote ó lume con augua para quentar.

Mentras escaravellaba na cinza, vin relumbrar

un ichavo da fertuna... Miña Virxe do Pilar!

Correndiño, correndiño o fun en sal a empregar.

Máis contenta que unhas páscoas volvín a porta a pechar

e na miña horta pequena unhas coles fun catar.

Con un pouco de unto vello que o ben soupen aforrar

e ca fariñiña munda xa tiña para cear.

Fixen un caldo de groria que me soupo que la mar,

fixen un bolo do pote que era cousa de envidiar.

Despois que o tiven comido, volvín de novo a rezar

e despois que houben rezado puxen a roupa a secar,

que non tiña fío enxoito de haber tanto me mollar.

Nantramentras me secaba púxenme logo a cantar

para que me oíran en todo o lugar: 

Meu lar, meu fogar, cantas onciñas de ouro me vals.